Kerbela’da; Kanla Yazılan Mesaj
Kerbela’da; Kanla Yazılan Mesaj
Kerbela katliamı; aradan asırlar da geçse unutulmayacak kadar derin, anlamlı ve öğreticidir. İyi ile kötünün, mazlum ile zalimin, onur ile onursuzluğun, Aydnlık ile karanlığın hesaplaşmasıdır. Imam Hüseyin Kerbela’da; Iyiliği, mazlumu, onuru ve aydınlığı temsil etmiştir.
Yine matem günün geldi
Ah Hüseyin’im vah Hüseyin’im
Senin derdin bağrımı deldi
Ah Hüseyin’im vah Hüseyin’im
Şehit düşmüş Şahı Merdan
Ah Hüseyin’im vah Hüseyin’im
Çöl yanıyordu, gök yanıyordu, gönüller yanıyordu, diller haykırıyordu; SU....SU.....SU......
Imam Hüseyin, o mübarek başını kaldırdı "bu ne Tufandır Yarab" dedi.
Gönüller susmuş, yürekler susmuş, vicdanlar susmuştu. Bir avuç insan, insanlık değerlerinin yaşatılması için kanla mesaj yazıyordu..
Ehl-i Beyt kadınlarının feryadı Arş-ı alayı inletiyordu. Kefensiz şehitler kanlar içinde yatıyorlardı. Işte daha bebek yaşta Ali Asker, sanki parmağını emiyordu. Işte kardeşi yiğit Abbas’ın yüzü kanlar içindeydi, kanlara bürünen nur yüzü tanınmıyordu. Kolları yoktu. Isyanı bitmemişti. Işte 18 yaşındaki fidan boylu Ali Ekber’in, yumrukları sıkılıydı, gözleri açıkdı. Sanki kendisine bakıp gülümsüyordu.
Imam Hüseyin inilercesine „Yarab! Bana sabır ver, sabır ver“ dedi. Fırat masum masum akıyordu. Çöl yanıyordu… İnsanlık feryad ediyordu: Su… Su... Su…
Ve yürüdü Imam Hüseyin. Güneş yakıyordu. Imam Hüseyin tek tek yüzlerine baktı.
Aaaaahhhhhh yiğit kardeşim Zeynep! ne olmuş sana, ne haldesin böyle. Sana emanettir Ehl-i Beyt kadınları yılma yıkılma sen. Sana muhtaçtır Zeynel Abbidin’im.
Zeyneb’in sabrı kalmamıştı.
Kardeşi Imam Hüseyin yüzüne baktığını görünce feryadı ile yer gök inlemeye başladı:
Artık kaybedeçeği bir şey kalmamıştı. Yakınlarının ve evlatlarının acısı ile ölümü milyon kez tatmıştı. ölüm nedir ki?
Kavuşmaktır...
Dedesiyle, babasıyle, kardeşleriyle ve sevdikleri ile birleşmekti. Dedesinin kılıcını aldı, Babasını sarığını taktı ve dedesinin hediye ettiği Zülcenah isimli Atına bindi. Ve ölüm meydanına geldi. At üzerinde sanki babası Hz.Ali’ye benziyordu.
Tüm metaneti ile seslendi. „geldim işte, bir ben kaldım, ben ve sizler.
10 Ekim 680 günlerden Cuma. Bir ok gelir dedesinin öpüp kokladığı ağıza ve ardından kılıç darbeleri ile kolları kesilir. Bir çok ölümcül yara darbelerinden sonra imam düşer atından...
Düştü Şah Hüseyin atından
Sahrayı Kerbela'ya
Cibril var git haber ver
Sultan’ı Enbiya'ya....
10 Muharrem, günlerde Cuma….. O gün Sonsuzluğu aydınlatmak için Güneş batmıştı KERBELADA...
Insanların, insanca yaşamaları için, insane değerlerinin ayak altına alınmaması için, yaşantısıyla, davranışlarıyla, cesaretiyle ölümü seçen Şehitler şehidi Imam Hüseyin sadece İslam aleminde değil, bütün insanlık için görkemli bir abidedir.
Kerbela katliamı, İslam’da safları netleştirmiştir. Zalime asla biat edilmiyeceğini göstermiştir. Alevilik inancında Kerbela Olayı büyük bir öneme sahiptir. Aleviler dünyanın neresinde olursa olsunlar, adları ne olursa olsunlar, Imam Hüseyin’e gönülden bağlıdırlar. Onun için matem, yas, oruç tutarlar. Onun çektiği acıları bir an da olsa hissetmek için, çile çekerler. Aleviler sadece yas, matem tutarak Imam Hüseyin’i anmazlar; her anılışında daha onurlu yaşAMAYı Öğrenirler.
Dünyanın neresinde insanlık zulüm görüyorsa orası Kerbela’dır. Nerede hayır ve şer’in kavgası varsa orası Kerbela’dır. Kerbela bir semboldür. İnsanlık onurunun can vererek galip gelmesidir. Zulmün bedel ödenerek lanetlenmesidir. Kerbela’da; Imam Hüseyin değil, insanlık onuru katledilmek istenmiştir. Imam Hüseyin’in şahadeti de insanlık onurunun zaferidir. Ama o zafer insanlığa kan ve can verilerek bağışlanmıştır. Bu değerlere sahip olanlara kim ağlamaz ki! Imam Hüseyin’i ve Kerbela şehitleri’ni anmak, insanım diyenlerin vefa borcudur. Hz.Muhammed; “Alimlerin ölümü, Alemlerin ölümüdür.” diye buyurur. Ama Imam Hüseyin orada ölmedi, yenidene doğdu ve alemleri kucakladı, insanlığı kucakladı. “Imam Hüseyin” Ismi insanlığa sembol ve güzeliklerin birleşmesinde, insanlığa şemsiye oldu. Dünya döndükçe Kerbela katliamı da unutulmayacakdır.
=Seyyid Hakkı=