Manevi hedefe ulaşmak isteyen, dünyayı arkasında bırakmalıdır.

Manevi hedefe ulaşmak isteyen, dünyayı arkasında bırakmalıdır.
Tasavvuf insanları için kolay ve materialis insanlar için zor olan bir durumdur. Dünya nimetleri haram olduğu için değil, kalbi esir aldığı için tehlikedir. 

Eğer bir insan manevi bir amaç peşindeyse dünyevi hırsları, maddi bağlılıkları ve ego merkezli istekleri geride bırakması gerekir. buradaki „dünyayı arkada bırakmak,“ dünyadan tamamen kopmak anlamına gelmiyor. Dünyanın geçici zevklerine bağımlı olmadan yaşamak, iç huzura ve daha yüksek manevi değerlere yönelmek anlamına gelir. 

Yani bir insanın manevi hedefi içsel bir yolculuk olmalıdır. Içsel yolculuk için ağırlık yapan veya engel olan bağlardan kurtulmak gerekir. bunun için de madiyat, şan-şöhret, makam-mevki, vs. gibi unsurlar amaç değil araç olması gerekir. velhasıl insan ne kadar hafiflerse ruhu o kadar özgür ve yükselişe açık hale gelir. 

Dolayısıyla asıl manevi olgunluk, dış dünyadan kaçmak değildir. ona bağlanmadan, ondan etkilenmeden, kendi özünü bulmak ve özünde hakk ile hakikat bilincine varmaktır. 

Bunun için de Tasavvufi bakış veya algı önemlidir.
Çünkü tasavvufta dünya, geçici olanı sembolize eder. Oysa insanın fani yani geçici olana bağımlı kalması, onu Hakk ile hakikatten uzaklaştırır. 

Diğer bir deyimle dünya gönlünde değil, elinde olsun. Nefsi arzular çözülmeden, kalp çözülmez. Olması gereken de gerçek yolculuk, dışarıya değil içeriye yapılmalıdır. Bunun anlamı da dünyanın yani dünyevi zevklerin kalbi esir tutmasına izin vermemektir. Insan böylece Hakk ile hakikate doğru hafifliyerek yürür. 

Bazı filozoflara göre anlam arayışı, ancak fazlalıklardan aranıldığında başlarmış.
Örneğin Stoacılar, dış koşullara bağımlılığı özgürlük kaybı sayar.
Platon, duyular dünyasını gölgeler alemi olarak tanımlar. Yani güneş ışığına çıkabilmek için gölgeleri bırakmak bırakmak gerekir.
Existentialist düşünürler ise, insanın özüne ancak kendi seçimi ve içsel cesaretiyle ulaşabileceğini vurgularlar. 

Tüm bunlardan çıkarılan sonuç manevi hedef, daha yüksek bir katmanına geçiş olarak görülmelidir. Demek ki gerçek yükseliş, bırakabildiğin kadar gerçekleşir. 

Sonuç itibariyle manevi huzura kavuşmak için her gün bir dünyalık bağdan feraget etmek gerekir. dolayısıyla manevi yolculuğun başında huzursuz ego yerine dengeli bir öz, dışa bağımlılık yerine içsel bir özgürlük, karmaşık istekler yerine sade ve anlamlı hedeflere yönelmektir. Unutmayalım ki geçiciyi tutan, ebediyeti kaçırır. Ilim muhabbetiyle. 

Ehli Beyt yazarı ve Seyyid Seyfeddin Ocağı evlatlarından,
=Seyyid Hakkı Azak=